Ambitieprikkel #27
Ken je dat lied: Van je hela hola houd er de moed maar in… Misschien komt het door mijn jeugdjaren in Limburg, maar ik hoor het al een paar weken in mijn hoofd. En als jij onderstaande clip aanklikt, jij ook 😉
Het geeft wel aan hoe ik de afgelopen 2 (twéé al??) maanden ben doorgekomen. Op 15 maart hoorden we om 17:40 uur dat ons eetcafé om 18:00 uur dicht moest. Natuurlijk waren er signalen dat dit (of welke variant dan ook) eraan zat te komen. En op het moment zelf is dat toch wel even schrikken.
Na de eerste schrik kwam er stiekem de gedachte in me op dat ik nu tijd kreeg om gas terug te nemen. Even uitrusten. Eindelijk weer eens een echt weekend kunnen hebben. Eindelijk weer eens een normaal leven. Nou ja, een tijdelijk abnormaal dan, ik mag toch hopen dat deze Corona crisis niet een nieuw normaal inluidt.
Die rust heb ik doelbewust gepakt. Ik heb hele Netflix series ge-bingwatched, ik heb uitgeslapen, ’s middags dutjes gedaan op de bank om dit ’s avonds na het eten nog maar weer eens te herhalen. Ik geef het toe, ik was lui en ik genoot er ook nog van!
Een tweede gedachte die in mij opkwam toen wij gedwongen moesten sluiten, was dat ik nu weer tijd kon steken in Boundless Ambition. De draad weer oppakken van blogs schrijven en mezelf zichtbaar maken op LinkedIn en andere social media.
Dat is er dus niet van gekomen en dat is best wel raar, voor mij als ambitieuze altijd werkende carrière vrouw. Ik merkte dat ik hierin terughoudend was omdat er stemmen in mij op kwamen. Stemmen die mij vroegen of er nog wel mensen op mij zitten te wachten. Stemmen die mij vertelden dat iemand als ik, die 6 dagen in de week in een eetcafé kookt, schoonmaakt en de administratie doet, toch niets meer te vertellen heeft aan intelligente, ambitieuze dames die hard werken om een stap verder te komen en hun talenten voluit willen benutten. Ik hoorde die stemmen en zweeg, ging weer op de bank liggen en startte de volgende aflevering op Netflix.
Tot ik een mailtje ontving van een dame die ik een tijd geleden ruim een jaar lang heb begeleid. Ze vroeg me of ze weer een sessie bij mij kon doen, ze wist waar ze tegenaan liep en wist dat ik haar daarmee kon helpen. Die melding was voldoende om mij weer te laten weten dat ik er nog steeds tot toe kan doen, dat ik nog steeds de kennis en kunde heb om vrouwen te inspireren, motiveren en hen af te helpen van de belemmerende overtuiging dat ze het niet kunnen. Ja ja, ook ik krijg dus af en toe last van die overtuiging! Het mooie is dat ik weet dat je jezelf (soms met wat hulp van een ander) er overheen kunt helpen. Dat je weer kunt ontdekken dat je wel degelijk een talent hebt en die ook mag benutten. Mijn negatieve stemmetjes zijn verdwenen waardoor ik me nu nóg lekkerder voel en wéét dat het allemaal goed komt.
Afgelopen weken heb ik het concept van ons eetcafé goed onder de loep genomen en zijn we aanpassingen aan het uitwerken.Het is mijn volle overtuiging dat als je straks na de crisis hetzelfde gaat doen als voorheen, dat je dan ook hetzelfde krijgt als voorheen en daarmee maak je die verloren maanden omzet nooit goed. Verander je je concept, boor je nieuwe doelgroepen aan met een aangepast aanbod, dan creëer je de mogelijkheid om die maanden wél goed te maken en zelfs beter uit de crisis te komen.
Dus ga ik komende 2 weken door, steeds weer een tandje erbij tot we weer vol gas kunnen. Nog even genietend van de rustige momenten. En als jij – net als ik had – ook even een dip in je zelfvertrouwen hebt en niet weet hoe je jezelf hier uit kunt krijgen? Ik wil met alle plezier telefonisch of via Zoom jou even een liefdevol schopje onder je derrière geven. Of even met je sparren over wat je nu wèl kunt in plaats van niet.
Neurie ik nog even zachtjes voor me uit ‘En van je hela hola houd er de moed maar in…’