Grenzeloos ambitieus… ja, zo mag je mij wel noemen. Altijd meer willen. Niet omdat ik meer WIL maar omdat ik meer KAN. Ik voel het altijd aan mijn vingertopjes: die gaan jeuken als er iets voorbij komt waarvan ik denk ‘Dat kan ik ook, dat wil ik ook!’.
Misschien komt het wel door mijn vader, die was nooit zomaar tevreden met een goed cijfer. Het kon altijd beter. Trots thuiskomen met een 9 en mijn vader vroeg dan alleen maar waarom het geen 10 was. Het heeft mij ontzettend prestatiegericht gemaakt. Altijd het beste uit mijzelf willen halen. Nooit écht tevreden zijn met het resultaat, want het kan toch beter!?!
Inmiddels ben ik in het stadium beland dat ik het iets meer kan relativeren. En daadwerkelijk successen kan vieren. Dat is denk ik gekomen toen mijn kinderen met cijfers thuis kwamen. En ik realiseerde me dat ik iets anders belangrijk vond dan resultaat, namelijk inzet. Hard gewerkt voor een 6 is wat mij betreft meer waard dan niets gedaan voor een 8. Ja toch? Ik denk dat ik mijn kinderen hiermee redelijkerwijs behoed voor mijn obsessieve resultaatgerichtheid…
Daarmee heb ik mijzelf natuurlijk nog steeds niet altijd in de hand. Nu ik met Boundless Ambition ben begonnen, is voor mij ook echt de sky the limit. Ik wil presteren en ik wil snel. Hoe dat in de praktijk gaat lopen, gaan we de komende paar weken zien. Ik heb er vertrouwen in, dat is het belangrijkste!
Hoe ga jij om met je ambities? Heb je ze gehad maar zijn ze een beetje in de verdrukking gekomen door de combinatie werk en kinderen? Ben jij net als ik grenzeloos ambitieus en heeft het soms, als de situatie het vraagt, voor jou de allerhoogste prioriteit? Laat het me weten, ik ben heel benieuwd!